نازنین

لطف خدای بزرگ جهان شد شامل حال مستعضعفان خداوند در خلق منت نهاد فرستاد پیغمبری باسداد         رسول امین قریشی نسب زقوم خلیل وزنسل عرب زدامان پاکیزه ی آمنه که بر او به جز نام تقوا منه. ...

دستی رسید بال و پرم را کشید و رفت از بال من شکسته ترین آفرید و رفت خون گلوی زیر فشارم که تازه بود با یک اشاره روی لباسم چکید و رفت بد کاره ای به خاک مناجات سر گذاشت وقتی صدای بندگی ام را شنید و رفت راضی نشد به بالش سختی که داشتم زنجیرهای زیر سرم را کشید و رفت شاید مرا ندیده در آن ظلمتی که بود با پا به روی جسم ضعیفم دوید و رفت روزم لگد نخورده به آخر نمی رسید با درد بود اگر شب و روزم رسید و رفت دیروز صبح با نوک شلاق پا شدم پلکم به زخم رو زد و در خون طپید و رفت از چند جا ضریح تنم متصل نبود پهلوی هم مرا وسط تخته چید و رفت تابوت از شکستگی ام کار می گرفت گاهی سرم به گوشه ی دیوار می گرفت ...

از سر نیزه از سر نیزه دعایی کن سوای این و آن چون امیدی نیست دیگر به دعای این و آن جاده ای هستم که پایانم تویی اما بدان مانده روی بغض هایم ردّ پای این و آن تا علم افتاد بی مولا و بی صاحب شدم بعد تو من بوده ام صاحب لوای این و آن صبر هم اندازه ای دارد برادر! تا به کی                «سر» ببینم در میان دست های این و آن؟ نعل ها تقسیم می کردند با بی دقتی پاره های جسم پاکت را برای این و آن دخترت را سنگ ها از بس اذیت کرده اند می پرد از خواب ، شب ها با صدای این و آن «البلاء للولا» پس هرچه پیش آید خوش است کربلا...